en doğruyu bulma yolunda...

İki arada bir derede kalmak…durumumu en iyi özetleyen kelimeler sanırım bunlar…kızım birkaç gün önce 5 yaşına girdi..onunla ilgili attığım her adım sancılı bir sürecin ardından geliyor..birçok anne baba muhtemelen benimle aynı kaygıları paylaşıyor..çocuğuma hayatı olduğu gibi mi sunmalı mıyım yoksa ondan birtakım şeyleri gizleyerek korumalı mı?..örneğin yurtdışında çalışan babasının yanına gideceğimizi ona hemen söylemeli miyim??yoksa kesinlikle netlik kazanmadan ondan gizlemeli mi?


Kesinlikle gizlemelisin diyor bir yanım..yoksa hayal kırıklığı yaşayabilir..diğer yanım diyor ki: hayal kırıklığı da bu hayatın bir parçası değil mi?yaşama dair değil mi hem umutlar hem hayaller hem de umutsuz yılgınlıklar..

Bir okyanusta olduğunuzu bile bile akvaryum konforunu sunmak o an için etkili bir çözüm gibi görünse bile..sonsuza kadar yanında olamayacağınızı bildiğiniz kıymetli miniğinize yapılabilecek en büyük haksızlıklardan birisidir bence..çünkü eğer bir yarışsa rakibini çok iyi tanıyarak,eğer bir savaşsa düşmanının tüm stratejilerinden haberdar olarak yapılmalı..ve yaşadığımız hayatsa,koşullar gözlemlenmiş olarak başlanmalı…

3 ay önce bizimle olması için rabbimin daha zamanı değil dediği meleğimi hamileyken kaybettim..ve kaybettiğimde de yaklaşık 3 aylıktı..
Biz hayatımıza yeni birisi katılacağı için mutlu ve umutluyduk başta..bu sevinci kızımızla da paylaştık..bu süreci hep birlikte yaşadık..3 ay sonra artık bizimle olmadığını öğrendiğimizde yine eteklerim tutuştu önce..yine aynı sancılı süreç…ve hastaneden döndüğümde beni kötü halde gören kızım haklı olarak sordu: anne ne oldu?


Bu sorunun cevabını verebilmek için bir saniye de bin bir düşünce geçti aklımdan? Ona ne demeliydim? Bunu ondan gizlemeli miydim ? Ertelemek kime fayda sağlardı?
5 yaşındaki kızımı yetişkin bir birey gibi karşıma aldım odanın kapısını kapattım ve baş başayken konuşmaya başladım..üzgün olduğumu söyledim..müstakbel kardeşinin henüz hazırlıklarını tamamlayamadığı için geldiği yere geri döndüğünü eksiklerini tamamladıktan sonra eğer hepimiz istersek yeniden geri gelebileceğini söyledim..beni dinledi ve yine de sormaktan çekinmedi: ama neden gitti? Eksikleri olduğunu ve bu zamanın kendisini tamamlamak için yeterli olamayacağını söyledim..peki dedi..ama emin olmak istercesine tekrar sordu: yeniden çağırırsak gelir değil mi? Allah izin verirse ve hepimiz istersek evet kızım dedim..sonraları yeniden birkaç kez buna benzer sorular sorduysa da..derin bir üzüntü belirtisi göstermedi..beni rahatlattı bu hali…etrafımdakilerin bir kısmı iyi yaptın derken bir kısmı niye yaptın dediğinde…şöyle düşündüm..ben bu sürecin tamamında gerek uzmanlarla görüşmek olsun gerek internet aracılığıyla olsun hep araştırma halindeydim..her kaynaktan farklı bir bilgi edindim bu farklar beni yine farklı yönlenmeler içerisine soktu..ama tam o sırada dedim ki bu çocuk benim çocuğum..benim bir parçam…kim onu benden daha iyi tanıyabilir ki Allahtan başka??demek ki çocuğum için en hayırlı kararı içime dönerek yine ben vermeliyim…ve netice de tavrım bu yönde oldu…şükürler olsun pişmanlık duyurmadı rabbim hiç de yaşatmasın bu ağır hissi inşallah..


Denize girmeden yüzmeyi öğrenmek imkansız..ya da birkaç kez düşmeden yürüyebilmek…hayata dair olan hiçbir şeyi yadsımaksızın kabullenebilmek gerek..
dönüp çocukluğuma baktığımda sürekli çocuğumun psikolojisi bozulur mu diyen ebeveynler göremiyorum..çok şükür sağlıklı bireyleriz bir çoğumuz da..şimdi böylesine üzerine titreyerek evlat yetiştirmek ters geliyor bana..salt çocuğumu korumak uğruna yapay bir ortam yaratmak yanlış geliyor..elbette çocuğum her şeyi bu kadar açıkça yaşarken çok üzüldüğü anlar olacak..ama o zaman hep arkadaş annesi yanında olacak..ta ki kendi kanatlarıyla uçmayı öğreninceye kadar..


bu büyük sınavımızdan da hepimize yüz akıyla çıkmayı nasip etsin rabbim…


sevgiyle kalın..