nitelik mi nicelik mi?

Çölde susuz kalanı hayata döndüren içtiği suyun ilk yudumudur..soluksuz kalan ilk nefesle can bulur..ilk göz buluşmasıyla başlar gerçek aşk.. anneyle yavrusu arasındaki bağ ilk dokunuşla başlar..

dost ile geçirilen zamanın çokluğu mu? yoksa kısacık zamanlarda bile olsa paylaşılanın mahiyeti midir mühim olan?

Ne kadar verdiğimiz mi mühim neyi verebildiğimiz mi? Maddeyi paylaşmak mı mühim yüreği paylaşmak mı? Maldan mı veren makbul? Yoksa candan mı?

Ne kadar başarılı olduğumuz mu daha önemsenmeli yoksa neleri başarabildiğimiz mi?

Yolculukları ne kadar zamanda bitirebildiğimiz mi mühim o yolculuklardan alabildiğimiz haz mı?

Kaç çeşit yemek yapabildiğimiz mi mühim paylaşmış ya da paylaşamamış olmamız mı?

Durulmalı..öz sesine kulak vermeli insan..öylesi içi boşaltılmakta ki en kıymetli olguların..öylesine takılıp kalmışız ki olaylara..körü körüne..her şey sayıyla..halbuki gönülden çıkan o sıcacık duyguların sayısı yok,hesabı yok..insan olmaktan uzaklaşmaktır saymak..yaradılışına ters düşmektir..bu düpedüz yabancılaşmayı getirir önce kendisine el olur insan sonra en yakınındakinden itibaren başlar saymaya..bana bir verdi ona beş..bana bir geldi ona üç..tamamen boşalana değin en kıymetli duyguların içi .....tükenerek ve tüketerek yürünen bir yol gibi uzar gider…

Bir de bakarız ki her şey bomboş..erdem mi? O da neymiş?iyi niyet mi? safça! Karşılıksız verebilmek mi? Mümkün değil…

Olmayalım..böyle olmayalım..saymadan verelim..tamahsızca alalım..yüreğimize sığdığı kadar kabul edelim..yürüdüğümüz yollarda ki çiçeklerin kokusuna tercih etmeyelim sürati..

Düşene yardım elimizi incitmeden uzatalım.canından vazgeçene can olalım…kirletmeyelim en değerli yanımızı..sevgimizi olduğu gibi duru yaşayalım..zamana,mekana hapsetmeyelim yüreğimizin akışlarını,bakışlardaki sırra sarılalım..gönlümüzden geldiği kadar verelim,yüreğimize sığdığınca alalım.hırslarımızın esiri olmadan sahip olalım..olabildiklerimize..

Sevgiyle..

Pınar İpekçi

29/12/2010-İzmir